Një i dënuar me vd eekje në pritje të ekzeekutimit, kërkoi si dëshirë të fundit një laps dhe një letër. Pasi shkruajti për disa minuta, i dënuari thirri rojen dhe i kërkoi që atë letër t’ia dorëzonte mamasë së tij. Në letër shkruhej: “Mama nëse do kishte drejtësi në këtë botë do të ishim të dy të dënuuar, jo vetëm unë. Je po aq fajtore sa unë, madje je fajtore edhe për jeetën që do humb. E mban mend kur solla në shtëpi një biçikletë të vjeedhur?
Më ndihmove ta fshihja që babai të mos e zbulonte dhe të mos më dënoonte. E mban mend kur voodha para nga portofoli i fqinjit? I shpenzove me mua në qendrën tregtare. E mban mend kur u zure me babain dhe ai u largua? Ai donte të më korigjonte sepse në vend që të studioja , kopjova në provim… dhe në fund më përjashtuan nga shkolla. Ti i dole kundër babait, mësuesve dhe si përfundim unë nuk mësova asgjë, përveçse të isha një kriimineI. Mama, unë isha vetëm një fëmijë, më pas u bëra një adoleshent probIematik dhe tani jam një burrë agreesiv dhe jotolerant.
Mama, unë isha thjesht një fëmijë që kishte nevojë të korigjohej, jo të më miratohej çdo gjë që bëja. Por, sidoqoftë unë të fal. Kërkoj vetëm diçka nga ti, që këtë letër ta lexojnë sa më shumë prindër në botë. Të kuptojnë përgjegjësinë që kanë në rritjen e një fëmije, ta bëjnë një njeri të rritur që mund të veprojë mirë ose keq. Faleminderit mama, që më dhe jeetën dhe që më ndihmove ta huumbas. Djali yt kri imineI. Është vërtetë edukative dhe prekë shumë zemra, mos e mbani vetë, shperndaje me miqt që të informohen të gjithë…
